Rozdział 14

            Siedząc w samolocie rozmyślałam nad moim życiem o mojej przyszłości. Moje wszystkie plany legł w gruzach, już nigdy nie będę szczęśliwa. Poczułam, że pojedyncza łza spływa mi po policzku, szybko ją starłam, aby żadne z sąsiadów nie zobaczyło tego jednak spostrzegawcze oczy Louisa zobaczyły to, zobaczyły łzę. Nic nie powiedział, odwróciłam głowę w jego stronę, a on unikał mojego wzroku. No cóż Klaro, czego się spodziewałaś, że Tobie wybaczy? No właśnie. Masz teraz za swoje.
            - Zamknij się! – Nawet nie wiedziałam, że powiedziałam to na głos, ale mój rozum znów mi przypominał, chciał żebym cierpiała.
            - Co mówisz? – Odezwała się Aga.
            - Przepraszam. – Nie miałam już siły dusić tego w sobie. – Ja już tak nie mogę. – Oparłam swoją głowę na ramieniu przyjaciółki.
            Zobaczyłam, że Louis niespokojnie wystukuje jakiś rytm o małą szybę. Co to miało znaczyć? Wyładowanie złości? Tak, to chyba by było dobrze powiedziane.
            - Nie. Musicie sobie to wyjaśnić. – Po czym wskazała na mnie i na Louisa.
            Tak bardzo łatwo jej mówić. Jak mam mu to wytłumaczyć? Że serce chciało całować Zayna, a bezsilny rozum próbował mnie od tego odciągnąć? Nie, pomyślałby, że jestem chora. Chora psychicznie.
            - Jak? – Zwróciłam się do przyjaciółki, ale chłopak i tak wszystko słyszał. – Mam mu powiedzieć, że żałuję, że nie posłuchałam rozumu? Mam mu powiedzieć, że rozum i serce wysyłały mi jakieś sygnały? Że rozmawiały ze mną? Że… - Zmęczyłam się już. Musiałam wziąć głęboki oddech by dalej kontynuować.
            Lecz ku mojemu zdziwieniu na twarzy Lou malował się uśmiech. Czy to dobra oznaka? Czy dobra mina do złej gry zwana Poker Face? Nadawałabym się teraz do „Dlaczego ja?” – Dlaczego nie posłuchałam rozumu?
            - Pogadaj z nim. – Uśmiechnęła się. – To dobrze Ci zrobi. Kochasz go? To znaczy, czy kochasz Louisa?
            - Tak! – Nie miałam się, po co zastanawiać nad odpowiedzią, która była jasna jak słońce. – Tak. Najmocniej jak tylko mogę.
            Na twarzy Louisa pojawił się szerszy uśmiech niż do tej pory.
            - Nie potrafię się na Ciebie gniewać, ale… - Spoważniał. – Muszę to przemyśleć.
            No pięknie! On mi to wybacza? Czy jak? W tej chwili nic nie rozumiałam. Jak on mógł mi wybaczyć coś takiego, ale Jego ostatnie słowa trochę mnie zmartwiły. A czego Ty dziewczyno oczekujesz? Zastanów się!  Mój rozum dawał o sobie znać. Wymusiłam sztuczny uśmiech na mojej twarzy.
            - Za pół godziny lądujemy! – Oznajmiła stewardesa.
            Bardzo szybko mi zleciała ta droga. Może, dlatego, że zdrzemnęłam się przez godzinę. Uśmiechnięci pasażerowi i cali szczęśliwi, że przeżyli zaczęli bić brawo pilotowi. Jak to zresztą za każdym razem, chociaż… Czym ja sobie głowę zaprzątam? Niczym stado zwierząt spuszczonych dopiero z łańcucha ruszyliśmy do wyjścia biegiem w stronę budynku. Kiedy weszłam znów ujrzałam ten slalom z tych głupich tasiemek. No, cóż trzeba był zrobić slalom, przy jakiejś budce pokazałam mój dowód i powiedzieli, żebym udała się prosto. Za mną szli chłopaki i Aga oraz wujek i rodzice. Wszyscy w komplecie. Kiedy zobaczyłam jak Agata przytulała Harrego było mi smutno, że Louis… Nie. Klaro nie rozklejaj się! Za późno, łzy popłynęły z prędkością światła, a ja na środku korytarza upadłam na ziemię patrząc w śnieżno białą podłogę. Łzy kapały na nią i powstawała mała rzeczka.
            - Klaro! – Usłyszałam głoś taty za sobą. – Co się stało?
            - Nic.
            - Jak to nic? – Spojrzał na mnie. – Na weselu, coś się wydarzyło? Prawda? – Pokiwałam twierdząco głową, a ojciec spojrzał na Louisa. – Coś Ty jej zrobił?
            - Nic. – Powiedział cicho Louis. – Prędzej to ona mnie zdradziła z najlepszym przyjacielem.
            - Klaro Aleksandro Lejker, co się stało? – Ojciec przeszył mnie wzrokiem.
            - To.. – Zaczął nie pewnie Zayn. – To moja wina.
            - Co? – Zapytał tato niedowierzając.
            - Proszę pana. – Zayn zwrócił się do mojego ojca. – To ja pocałowałem Klarę, ona tego nie chciała
            Chłopak schylił głowę, a ja nie dowierzałam, co on powiedział. Całą winę wziął na siebie. Nie rozumiałam tego. 
            - No proszę! Czego ja się tutaj dowiaduję. – Ojciec pomógł mi wstać. – Chodźcie po walizki.
            Nikt nie odezwał się słowem, ani w drodze po bagaże, ani w drodze do naszego domu. Postanowiłam, że opuszczę chłopaków i Agę i przez jakiś czas zamieszkam z moimi rodzicami.
            - Spakowałaś wszystko? – Zapytał tata, gdy ja pobiegłam do swojego pokoju po ciuchy.
            - Tak! – Krzyknęłam tak by ojciec stojący na dole mógł usłyszeć.
            - Wiesz, że tak nie musi być. – Odezwał się głoś, prawdopodobnie Louis. Odwróciłam się i ujrzałam właśnie mojego byłego chłopaka opartego o futrynę drzwi.
            Nic nie odpowiedziałam tylko chciałam przejść, ale chłopak złapał mnie za nadgarstki. Trochę zabolało, jednak nie dałam po sobie tego poznać.
            - Nie pożegnasz się? – Chyba chciał mnie przekonać, abym została.
            - Do zobaczenia… - Powiedziałam. – Nigdy.
            Oczy chłopaka wyglądały jak polskie pięciozłotówki, albo i piłeczki ping-pongowe. Jednak mimo swojego zdziwienia przyciągnął mnie delikatnie do siebie i złożył na moich ustach pocałunek. Kiedy skończył uśmiechnął się promiennie, lecz ja go wyminęłam i udałam się na dół, gdzie czekał na mnie tata.
            - Już jestem!
            Zabrał ode mnie walizkę i wyszliśmy z tego domu. Nie wrócę już tu, nie po tym, co zrobiłam Louisowi. Wsiadłam do samochodu i jeszcze raz spojrzałam w okno od pokoju, które należało niegdyś do mnie i Louisa. Tata zgodził się, aby chłopaki mogli tutaj nadal mieszkać.
            Zapomniałam już jak wyglądał nasz dom, choć było ciemno i tak było dobrze go widać. Postawiłam pierwszy krok na ganku i przypomniał mi się Louis i klucze. Wszystko przypominało mi Louisa, a kiedy weszłam do mojego pokoju i spojrzałam na ściany rozpłakałam się. Plakaty = wspomnienia.
            Wczesnym rankiem obudził mnie dzwonek do drzwi. Nie chciało mi się schodzić na dół, ale rodzice nie otwierali, więc założyłam kapcie na nogi i poczłapałam się na dół. Ruszyłam w stronę drzwi i otworzyłam je z impetem. To, co ujrzałam przeraziło mnie. Pijany ledwo trzymający się na nogach, ale za to uśmiechnięty…
            - Co Ty tu robisz? – Zapytałam.

                                                           *
I tak jak zwykle następny rozdział pojawi się po 10 komentarzach. Mam nadzieję, że rozdział się spodoba, liczę też, że w komentarzach wyrazicie swoją opinię. Byłabym bardzo wdzięczna. :)
xo xo